Living on my Instinct
Living on my Instinct verkent de raakvlakken tussen dans en fotografie. Hoewel het podium aanvankelijk tal van mogelijkheden bood, stootte Danny ook op de grenzen ervan. Waar theater gebonden is aan decors, belichting en vaste structuren, ging hij op zoek naar vrijheid – bewegingsvrijheid, lichtvrijheid, ruimte om te experimenteren.
Samen met bevriende dansers en performers verkende hij de grenzen van dans, los van verhalende structuren en academische bewegingspatronen. Hij koos unieke settings die contrasteerden met de vertrouwde repetitieruimtes en theaterzalen: de Parijse metro, het stedelijke Tokio, verlaten postindustriële terreinen, steengroeves. In deze vrije omgeving konden de performers zich volledig overgeven aan improvisatie en experiment. Hier ontstond een nieuwe dynamiek tussen lichaam en omgeving, waarin dans niet langer een voorstelling is, maar een instinctieve reactie op de ruimte.
Danny ving deze momenten in krachtige beelden die niet alleen de bewegingen vastleggen, maar ook de verwevenheid tussen mens, dans en omgeving benadrukken. Zijn fotografie is geen registratie, maar een interpretatie – een zoektocht naar de essentie van beweging, los van techniek en traditie. Living on my Instinct is zo een ode aan de rauwe, ongetemde kracht van dans, waarin vrijheid en expressie centraal staan.
Danny Willems
Danny Willems (°1950, Blankenberge) is al decennialang een onzichtbare maar onmisbare kracht binnen de Belgische podiumkunsten. Zijn fascinatie voor fotografie begon in het rood verlichte labo van Photo Hall in Blankenberge, waar zijn ouders werkten. Zijn vader ontwikkelde films, zijn moeder selecteerde de beste beelden. Als kind dwaalde hij er vaak rond, verwonderd door de magie van licht en beeld. Toen hij op zesjarige leeftijd zijn vader verloor, werd die vroege fascinatie een sluimerende drijfveer.
Als autodidact leerde hij het vak door te kijken, te experimenteren en eindeloos te proberen. Zijn eerste onderwerpen vond hij in de rockscene van Oostende. Via zijn vriendschap met Arno Hintjens belandde hij midden in de Belgische muziekscène van de jaren 70 en 80. Hij werd dé fotograaf van een generatie. Als eerste rockfotograaf van het land legde hij tientallen albumhoezen en videoclips vast. Zijn stijl was rauw, direct en doordrenkt met ritme – een visueel antwoord op muziek.
Maar het was in de podiumkunsten dat Danny zijn meest persoonlijke werk vond. Midden jaren 80 werd hij gevraagd om What the Body Does Not Remember (1987), het debuut van Wim Vandekeybus, te fotograferen. Het werd het begin van een levenslange samenwerking, waarin hij de visuele kroniekschrijver werd van Ultima Vez, het gezelschap van Vandekeybus. Later werd hij huisfotograaf van de Koninklijke Vlaamse Schouwburg (KVS) in Brussel, waar hij samenwerkte met choreografen als Lisbeth Gruwez, Daniel Linehan, Isabella Soupart, Koen Augustijnen en theatermaker Jan Decorte.
De scène werd zijn laboratorium – een plek waar hij beweging, spanning en emotie kon vangen in één stil beeld. Hier verfijnde hij een fotografische stijl die fysiek, intens en direct is. Zo groeide hij uit tot een vaste waarde binnen de theater- en danswereld.
Acht verhalen
'And those who were seen dancing were thought to be insane by those who could not hear the music’
Deze quote sluit perfect aan bij het idee dat iets pas betekenis krijgt wanneer je het vanuit een bepaald perspectief bekijkt. Bij Jessica en Eddie lijkt hun dans eerst chaotisch en absurd, maar zodra je de muziek hoort of begrijpt waarop ze reageren, ontstaat er betekenis. Kijken door de ogen van een ander is een krachtig middel om begrip, empathie en verbinding te ervaren.
Performing artists: My Homeless Lover – Jessica Eirado Eines (Italië/Portugal) & Eddie Bruno Oroyan (Hawaï)
Terril Saint-Théodore Est (Charleroi)
23.08.2018 – 11:10:59
Butohdans ontstond in Japan na de Tweede Wereldoorlog, in een land dat wankelde onder de atoomverschrikking en nationale vernedering. Het is een avant-gardistische, vaak confronterende vorm van dans die breekt met traditionele esthetiek en de westerse danstraditie. Butoh brengt het onderdrukte en het taboe aan het licht – datgene wat normaal verborgen blijft – in contrast met wat je ziet in ballet en moderne dans. Toen ik naar Tokio reisde, zocht ik contact met het Butohmilieu. Daar ontmoette ik Nobutaka, en die ontmoeting leidde tot één van de meest inspirerende fotoshoots uit mijn carrière.
Performing artist: Nobutaka Shimura (Japan), performer dans & experimentele elektronische muziek
vismarkt van Tsukiji (nabij Sumida rivier, Tokio)
05.02.2016 – 15:12:27
Dit beeld ontstond na een sessie voor choreografe Isabella Soupart, op het dak van Centre Chorégraphique de Charleroi. Ik vroeg Johanna om vrij te improviseren met abstracte poses, maar het uitzicht over het banale plein voelde niet goed. Ik wilde een achtergrond die contrasteerde met haar houding en de melancholie die het beeld oproept. Met behulp van AI vond ik dit onaangeroerde, druilerige landschap, dat precies de juiste sfeer toevoegt.
Performing artist: Johanna Willig Rosenstein (Frankrijk)
Centre Chorégraphique de Charleroi Dance (Charleroi)
17.10.2019 – 11:42:27
Handen die dansen
Dansende handen reiken uit en communiceren met een elegante dynamiek. Soms zacht en liefkozend, dan weer krachtig en dwingend. Als dansfotograaf ontdekte ik dat expressie niet alleen schuilt in een blik of een sprong, maar zich ook toont via handen. Ze zijn meer dan een onderdeel van het lichaam, ze vertellen verhalen.
Performing artist: Nobutaka Shimura (Japan), performer dans & experimentele elektronische muziek
vismarkt van Tsukiji (nabij Sumida rivier, Tokio)
05.02.2016 – 15:12:27
Hitte, zweet, gebarsten aarde
Grillige bewegingen lijken de droogte na te bootsen. Het lichaam projecteert lange, dansende schaduwen in de late namiddagzon, die een uitgerekte, ongrijpbare indruk geven. Achter mijn lens zie ik hoe de intensiteit van hitte, inspanning en verbondenheid met de aarde bijna zo ondraaglijk lijkt dat het lichaam zich een uitweg schreeuwt.
Performing artist: Guilhem Chatir (Frankrijk)
Carrière d’Ermitage (Lessen)
25.08.2016 – 16:10:16
Ik wilde graag foto’s maken op de Site des Deux-Caps, aangetrokken door de ongerepte schoonheid van de plek. Guilhem vond het interessant om een zwart stuk stof mee te nemen. Dit leidde tot een visuele en fysieke verkenning van de relatie tussen mens, beweging, vorm en omgeving. De zwarte zijde fungeert als een verlengstuk van het lichaam, golft ritmisch in de wind, sleept over de rotsen en voegt zich naar de elementen van de natuur.
Performing artist: Guilhem Chatir (Frankrijk)
Site des Deux-Caps (Frankrijk)
23.10.2019 – 12:32:52
Toen ik de voorstelling Bête Noir van choreograaf Wim Vandekeybus fotografeerde, viel me de bevroren pose van Tania op. De houding vergt totale lichaamscontrole. Door deze pose naar de straat te brengen en vanuit een verdoken positie te fotograferen, wilde ik de reactie van voorbijgangers op deze bizarre situatie observeren. De statische, verstilde houding roept vragen op en creëert een spanning tussen het gewone en het vreemde. Sommigen reageerden verbaasd, anderen wilden helpen, maar de meesten liepen onverschillig voorbij.
Performing artist: Tanja Marín Friðjónsdóttir (IJsland)
Théâtre de la Ville, Quai de Gesvres & Métro Châtelet (Parijs)
16.04.2014 – 19:18:16
De shoot met Guilhem vond plaats tijdens de hittegolf van 2016, op de warmste dag van de zomer. In de open steengroeve van Lessines, 50 meter diep, was het verschroeiend heet. De kurkdroge aarde barstte in grillige patronen. Na een paar intense dansbewegingen gutste het zweet van Guilhem af. Het opstuivende stof kleefde aan zijn kleren en huid, en klonterde samen tot een tweede laag – alsof hij niet danste op de bodem, maar eruit voortkwam.
Performing artist: Guilhem Chatir (Frankrijk)
Carrière d’ Ermitage (Lessen)
25.08.2016 – 17:05:58
